(…) Powstało ono w 1814 roku za staraniem hrabiny Ordynatowej Zofii Zamoyskiej i otrzymało ustawę w 1825 roku, zmieniona zaś ustawa weszła w życie z początkiem 189‘2 r. Początkowo Towarzystwo Dobroczynności miało pomieszczenie na Miodowej pod Nr. 487, następnie w klasztorze Franciszkanów i na kolonii oddalonej o 10 wiorst od Warszawy, noszącej nazwę Grzybowskiej Woli. Lecz już w 1818 r. otrzymało na własność gmachy przy ulicy Krakowskim Przedmieściu i Bednarskiej (tu w XVII w. istniał słynny pałac rodziny Kazanowskich), gdzie dotychczas po rozszerzeniu budynków w 1836 roku ma stałą siedzibę.
Pod egidą Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności powstało mnóstwo zakładów dobroczynnych, a więc: zakład starców i kalek, ochrony, zakład sierot chłopców imienia St. Jachowicza, kassy pożyczkowe ogólne i rzemieślnicze, czytelnie, rozdawnictwo zupy rumfordzkiej, szwalnie i tanie kuchnie. W gmachu przez nas wspomnianym znajduje się właśnie biuro centralnych władz instytucji. Tu także jest zakład starców i kalek, zakład sierot dziewcząt, nad którymi rozciągnęły opiekę siostry Miłosierdzia (szarytki). Na pierwszym piętrze mieści się salka, przez lat blisko 50 przeznaczona na widowiska, tu bowiem początkowo artyści teatrów rządowych grali komedie, zanim został wybudowany Teatr Rozmaitości, a następnie grono amatorów, z których wyszło później wielu wybornych artystów (dość wymienić z nieżyjących: Świeszewskiego i Wisnowską. a z współczesnych: Kotarbińskiego i Grzywińskiego) urządzało periodyczne przedstawienia, cieszące się wielkiem uznaniem w mieście i dobrze zasilające niestałe dochody Towarzystwa Dobroczynności. Na tym samym piętrze, gdzie była sala teatralna, jest dość spora salka, przeznaczona na sesje różnych wydziałów i sekcji Towarzystwa, oraz na ogólne zebrania członków, z portretami członków zasłużonych dla instytucji. Na parterze od ulicy mieści się kaplica dostępna dla publiczności. Pierwotnie był to kościołek klasztoru Panien Karmelitanek, założony w 1663 roku. Odnowienia kaplicy w 1839 roku dopełnił Antoni Corazzi. W ołtarzu kaplicy mieści się obraz Św. Wincentego i Paulo, wymalowany przez Rafała Hadziewicza, po spaleniu się dawnego obrazu Chrystusa na krzyżu. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja „Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)