(…) Szpital Św. Łazarza, założony w r. 1595 przez ks. Piotra Skargę dla biednych i trędowatych w r. 1785 zmieniony na szpital dla syfilistycznych i chorób rakowatych. W r. 1841 przeniesiony został do dziś zajmowanego gmachu, wzniesionego według projektu budowniczego Henryka Marconi’ego. Ładny dwupiętrowy gmach, z paru osobnymi pawilonami, wzniesiony na wzgórzu, łagodnie spuszczającym się ku Wiśle, obficie zarosłem drzewami, od rzeki osłonięty, stąd mający dopływ świeżego powietrza, otoczony ogrodem, mieści w sobie 300 łóżek etatowych. Oddzielnych pokoi dla chorych w szpitalu tym wcale nie ma, są jednak pokoje w jednym z pawilonów, zwanym „pałacykiem“, szczątkiem dawnych budynków, które mieszczą w sobie po trzy do czterech osób.
Przy szpitalu tym mieści się klinika syfilityczna Warszawskiego Uniwersytetu. W przeszłym wieku na tym miejscu stały liczne zabudowania, należące do księcia Kazimierza Poniatowskiego, starszego brata Stanisława Augusta, zwanego zwykle księciem ex-podkomorzym. Od tego księcia i cała ulica przybrała nazwę Książęcej. Właściwie dzisiejsza ulica wtedy nie istniała, ale zajęta była pod ogród, który stanowił jedną całość z parkiem przy ulicy Wiejskiej, noszącym dziś miano Frascati. Książe podkomorzy ogród swój założył na sposób angielski, co było wówczas u nas nowością. W nim dla ozdoby wybudował kościołek gotycki, okolił go chałupkami, które wewnątrz urządził ze zbytkiem przesadnym. Było to niby miasteczko. Wykopał sadzawkę, na której dla perspektywy stał młyn, mchem porosły. Nad sadzawką wznosiły się sztuczne ruiny starego zamku, wewnątrz którego były izdebki bogato przybrane. Za ruinami znajdowała się łaźnia o obszernych komnatach, przystrojonych w malowidła, nęcące zmysły. Zbudował oranżerią, ananasarnią na 200 łokci długą i tak troskliwie ananasy pielęgnował, że miał na swój stół do 5,000 sztuk rocznie. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)