(…) Pierwotny kościół stanął na pamiątkę wjazdu do Warszawy w r. 1815 cesarza Aleksandra I-go. Zamiast bramy tryumfalnej, którą chciano uczcić Cesarza, a której on nie przyjął, wybudowano kościół ze składek publicznych i kosztem rządu, świątynia ta zbudowana była według planów P. Aignera, w kształcie rotundy, z kopułą, na wzór kościoła Ś-go Karola w Mediolanie. Kościołek niewielki, nie czynił zadość potrzebie licznych parafian wzrastającego ciągle miasta. To też dzięki zapisowi prywatnemu, ś. p. Grodzickiej, i ofiarom parafian, przystąpiono w ostatnich czasach do jego rozszerzenia, a właściwie z gruntu go przebudowano, według planów budowniczego Józefa Dziekońskiego, który otrzymał pierwszą nagrodę na konkursie, ogłoszonym przez egzekutorów testamentu ś. p. Grodzickiej, na powiększenie tej świątyni.
Pierwotny charakter kościoła zmieniono zupełnie; od strony alei Ujazdowskiej przybudowano dwie wieże, podwyższono kopułę i cały gmach znacznie rozszerzono. Kościół na zewnątrz zdobią liczne rzeźby nie jednakowego dłuta. Na frontonie od alei Ujazdowskich jest płaskorzeźba, wyobrażająca Chrystusa błogosławiącego, dłuta Jana Kryńskiego, artysty rzeźbiarza. Po nad frontonem są posągi śś. Wojciecha, Aleksandra i Stanisława, dłuta Teofila Godeckiego. Ze strony od Nowego Światu, na frontonie płaskorzeźbę Chrystusa w Ogrójcu wykonał artysta rzeźbiarz: Wojtasiewicz. Na samym szczycie frontonu wznosi się piękny posąg Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, dłuta Andrzeja Pruszyńskiego, obok posągi śś. Joachima i Józefa, dłuta Teofila Godeckiego. Grupy z dwóch stron tego frontonu, wystawiające adoracją Imienia Jezus i Maryi, są roboty Jana Woydygi, nadto kopułki nad wejściami bocznymi zdobić mają posągi aniołów.
Największą ozdobą dzisiejszej świątyni jest piękna latarnia na kopule oszklona i cała pokryta miedzią. W tej chwili, gdy to piszemy, jeszcze wiele brakuje do zupełnego ukończenia tej budowy. Kościół ten posiada piękne obrazy; zwłaszcza uwagę znawców zwraca na siebie Wskrzeszenie Łazarza, utwór Ch. Dietricha i Męczeństwo św. Piotra, dzieło niepospolite Jana Franciszka Romanelli’ego ze szkoły włoskiej. W wielkim ołtarzu w pierwotnym kościołku pod mensą za szkłem, znajdowała się statua Chrystusa Pana, leżącego w grobie, z białego marmuru, wielkości naturalnej, dzieło włoskie, sprowadzone z Rzymu przez Lubomirskiego w XVIII w. Niegdyś statua ta mieściła się w kościołku drewnianym Jazdowskim, po zniesieniu którego tu ją umieszczono. W kościele tym jest pomnik ścienny z marmuru z portretem w medalionie ks. Jakóba Falkowskiego, założyciela Instytutu głuchoniemych ociemniałych, którego szczątki w podziemiach tej świątyni spoczywają. Pomnik jest dziełem dłuta Bolesława Syrewicza. Nawa przednia kościoła nowo zbudowana w oknach posiada dotychczas trzy witraże, wykonane w zakładzie św. Łukasza lir. Łubieńskiej. Pod tą nawą przy obecnym przebudowaniu urządzono dość obszerny, widny i wysoki kościół dolny, służący za kaplicę przedpogrzebową. Sam plac jest dokoła zabudowany pięknemi kamienicami z początków naszego wieku, w większej części noszących charakter poważnych budowli. W jednej z nich, po lewej ręce wracając od kościoła, w obszernym gmachu mieści się: Instytut Głuchoniemych I Ociemniałych. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)