(…) Wystawiony kosztem Jana III, na pamiątkę zwycięstwa pod Wiedniem. W r. 1683 rozpoczęto budowę kościoła, podług pierwotnego planu architekta Izydora Affati’ego, ze zmianami dokonanemi przez nadwornego budowniczego Augustyna Loccfego. Budowy dokończył Karol Ceroni i w roku 1692 w dniu 11 października odbyła się uroczysta konsekracja tej świątyni. Kościół ten zbudowano według ogólnego typu kościołów kapucyńskich w całym świecie przyjętego, skromny jak wszystkie, odznacza się harmonijnym uproporcjonowaniem całej budowli. Front kościoła zakończony krzyżem i dwoma płomienistymi świecznikami z kamienia.
Ponad fasadą pomieszczono odpowiedni napis łaciński. Na trójkątnym frontonie znajdujemy herb Sobieskich Janinę. Fasadę zdobią dwa posągi z ciosu, wyobrażające św. Franciszka Serafickiego i Antoniego Padewskiego. Przy wejściu zaś do świątyni są trzy posągi: po nad wejściem do kościoła dolnego N. M. Panny, a na balustradzie schodów wejściowych św. Jana Nepomucena i św. Feliksa kapucyna. Trzy te posągi ustawione już w naszych czasach, są dziełem ś. p. prof. Hegla. Wewnątrz kościół posiada trzy nawy i trzy kaplice. W ołtarzach pomieszczono bardzo piękne obrazy. W ołtarzu wielkim są dwa obrazy, oba pędzla Szymona Czechowicza. Obraz główny wystawia Przemienienie Pańskie, obraz zaś w górnej kondygnacji ołtarza: Sw. Wojciecha.
Kościół posiada też niewielki obrazek, przedstawiający głowę Chrystusa w cierniowej koronie, niewiadomego malarza, znacznej wartości artystycznej. Obrazek ten dawniej zawieszano na drzwiczkach tabernaculum wielkiego ołtarza. W ołtarzach bocznych w nawie lewej spostrzegamy za szkłem figurę Zbawiciela na krzyżu z kości rzeźbioną, pięknej roboty; dalej obraz św. Antoniego Padewskiego, pędzla Szymona Czechowicza i obraz N. M. Panny. W nawie prawej w pierwszym ołtarzu znajduje się figura z drzewa św. Feliksa kapucyna, patrona dziatek, w naturalnym habicie kapucyńskim, dalej zaś św. Franciszka Serafickiego. Obraz ten szkoły włoskiej, wysokiej wartości, pochodzi z galerii Watykańskiej i jest darem siostry Stanisława Augusta Poniatowskiego.
W głównej nawie, obok wielkiego ołtarza są dwa małe ołtarzyki: po stronie lewej z obrazem bardzo pięknym św. Jana Nepomucena, malowanym przez Czechowicza i po prawej z obrazami do zmiany św. Fidelisa kapucyna i św. Weroniki, zakonnicy tejże reguły. W kaplicy po lewej stronie presbiteryum, urządzonej w r. 1883, znajdujemy ołtarz z figurą serca Pana Jezusa, oraz pięknem oknem kolorowem, z wizerunkiem N. M. Panny, w kopii ze starożytnego obrazu. Po stronie prawej spotykamy najpierw kaplicę świętego Kajetana, z obrazem w ołtarzu tego świętego patrona. Jest to wysokiej wartości obraz szkoły włoskiej i prawdziwa ozdoba świątyni. Obraz ten sprowadzili księża Teatyni z Włoch do Warszawy. Kaplica wspomniana zowie się też niekiedy kaplicą „Briihlowską“, gdyż wzniesiona jest jako pomnik grobowy żony ministra Briikla, Maryi Anny z hr. Kolawrathów, zmarłej 1762 r. Po prawej stronie ołtarza umieszczony jest pomnik w stylu barokowym, w kształcie urny, z marmuru, z grupą aniołków, i tu pomieszczono właśnie prochy zwłok Briihlowej.
Ostatnią kaplicą przy samej zakrystji jest tak zwana kaplica Sobieskiego, dawniej królewska. W ołtarzu jej jest obraz mniejszej wartości błogosławionego Anioła z Akry, pędzla Gładysza. Kaplica ta wystawiona 1736 r., a wyrestaurowana kosztem cesarza Mikołaja I w roku 1828—1830, podług planu budowniczego Henryka Marconiego, ozdobiona jest pięknym sarkofagiem, dłuta Ludwika Kaufmana. Tu spoczywa serce Jana III. Pomnik umieszczony we framudze z prawej strony ołtarza, jest z szarego marmuru. Na pokrywie jego leży bronzowa poduszka, a na niej takaż tarcza i berło z mieczem na krzyż złożone, pod koroną również brązową, Nad framugą, marmurem szarym wyłożoną, jest popiersie Jana Sobieskiego z białego marmuru, dłuta Kaufmana. Na pomniku grubemi głoskami wypisano: „Mikołaj I król polski, Janowi UJ 'poprzednikowi swojemu.“ W tejże kaplicy we framudze po lewej stronie ołtarza, znajduje się urna marmurowa, przykryta bronzową koroną. Nad urną przy ścianie jest obelisk z napisem łacińskim. Do urny przytwierdzone są srebrne, pozłacane blachy z literami „A. R.“ i herbem polsko-saskim. Jest to grobowiec, w którym złożono wnętrzności Augusta Ii-go.
Oprócz wspomnianych tu już pomników, znajdujemy w tej świątyni piękny pomnik rodziny Przeździeckich, z płaskorzeźbą Anioła Zmartwychwstania, dłuta Oskara Sosnowskiego; pomnik z kamienia piaskowego malarza Szymona Czechowicza, którego zwłoki w podziemiach tego kościoła spoczywają, dłuta Leona Myszkowskiego, z portretem olejnym pędzla ś. p. Kaniowskiego ; pomnik dwóch braci Wyczechowskich, obu dyrektorów głównych Komisyi Sprawiedliwości; Aleksandra Walewskiego, niegdy prezesa heroldyi; Anny z Korzeniowskich Pociejowej; oraz tablice pamiątkowe: generała Maurycego Haukego, pułkownika Józefa Paszkowskiego, Ludwika Dmuszew- skiego, założyciela „Kurjera Warszawskiego“ i jego żony, mecenasa Kazimierza Brzezińskiego, Stefana Neubaura (popiersie z białego marmuru) i wiele innych osób muiej znanych.
W podziemiach tej świątyni spoczywają zwłoki wielu zasłużonych mężów, a ciało Jana Sobieskiego po śmierci tu złożone było przez lat 30, zanim je na Wawel przewieziono. W podziemiach nadto urządzony jest obecnie kościół dolny, jako kaplica przedpogrzebowa. Świątynia ta w ostatnich czasach uległa znacznym zmianom tak wewnątrz, jak zewnątrz. Wewnątrz piękne ołtarze dębowe, ambonę i t. p. oczyszczono z przykrywającej je farby, wzniesiono piękne nieistniejące tu poprzednio organy z drzewa dębowego i t. p. Na zewnątrz cały front wyłożono naturalną cegiełką czerwoną, w miejsce dawniejszego malowania olejnego, naśladującego naturalną cegłę, i od nowoutworzonej ulicy wzniesiono wzdłuż świątyni korytarz, budową ściśle zastosowany do stylu kościoła, również takąż cegiełką wyłożony, a wzniesiony według projektu budowniczego Dziekońskiego. Wspomnieliśmy tu o utworzeniu nowej ulicy, otóż objaśnić wypada, że ulica ta powstała po rozebraniu budynków pokościelnych i tu buduje się nami“ albo „pod filarami“, a dziś pałacem Dyzmańskich, do których należał jeszcze w r. 1875. Niegdyś był to pałac Potockich, a w następstwie Jana-Klemensa Gryfa Branickiego, gdzie stale przemieszkiwała jego żona, zwana „panią krakowską“; później pałac ten należał jeszcze do Niemojewskich. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)