(…) Zbudowany w r. 1726, odnowiony i nieco powiększony w dzisiejszej szacie w r. 1871. Kościół jest skromny, mało ozdób wewnątrz zawierający, pełen malowanych na ścianach niebiesko-czerwonych krzyży trynitarskich, posiada w wielkim ołtarzu statuę Zbawiciela, rzeźbioną z drzewa, niegdyś cudami słynącą. Do Pana Jezusa na Solcu mają do dziś szczególne nabożeństwo flisacy, którzy z tratwami ładownymi budulcem, tu się zatrzymują chętnie. Wisła docierając do samych granic ulicy, najeżona jest tutaj licznymi masztami berlinek, a Saska Kępa zieleniejąca w oddali, ładnie się stąd przedstawia.
Przed kościołem przy wylocie uliczki Ludnej, wznosi się na Solcu Figura Św. Barbary będąca w wielkiej czci u mieszkańców okolicznych. Według podania, miał w tym miejscu niegdyś do wieku XVI stać starożytny kościół pod wezwaniem tej świętej męczenniczki. Sama figura pod względem artystycznym nic ciekawego nie przedstawia. Jest to graniastosłup murowany, u góry którego mieści się za szkłem wyobrażenie Pana Jezusa, niżej zaś św. Barbary. U spodu na tablicy marmurowej znajduje się napis, ujęty w rymy częstochowskie, opiewający potrzebę uciekania się pod opiekę św. Barbary w dniach nieszczęść i niedoli, oraz że odnowiona ona została dnia 7 września 1855 roku. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)