Wznosi się na placu przy zbiegu ulic Kościelnej i Przyrynek, oraz rynku Nowego Miasta. Według podania, miał on być wzniesiony na miejscu pogańskiej świątyni. To pewna, że budowa jego rozpoczęta, została w końcu XIV wieku i ostatecznie ukończona w roku 1419. Założycielką kościoła była Anna księżna Mazowiecką, córka Kiejstuta litewskiego, a żona Janusza. Pod względem stylowym kościół ten stanowi dość oryginalną mieszaninę. Prezbiterium i nawa główna posiada sklepienie ostrołukowe, przeciwnie nawy boczne mają sklepienia okrągłe, mury zewnętrzne, zarówno jak charakterystyczna dzwonnica, mają cechy budowli romańskich. Kościół przy restauracjach kilkakrotnie przerabiany, nie podobny był do pierwotnego, przeciwnie wspomniana dzwonnica zachowała dawne kształty. Spotykamy ją prawie niezmienioną na najdawniejszych rycinach Warszawy. Słusznie więc przy ostatniej restauracji kościoła, budowniczy warszawski Feliks Zygadlewicz zastosował styl wieży do murów zewnętrznych świątyni, które między sobą upodobnił, i nadał im artystyczną a logicznie przeprowadzoną powierzchowność. Niektórzy zarzucali, że świątynię i wieżę otynkowano, jest to zarzut śmieszny, bo tak kościół ten, jak wieża od najdawniejszych czasów, od samego wzniesienia, tynk posiadały, o czym zresztą przekonano się, obłupując tynk zewnętrzny w czasie wspomnianej restauracji, która prowadziła się przez lat kilka, od r. 1883.
Kościołek jest niewielki o trzech nawach. Środkowa, jak powiedzieliśmy, zachowała sklepienie, żebrowania i filary ostrołukowe. Niedawno wzniesiono tu piękny ołtarz wielki dębowy, w stylu ostrołukowym.. W ołtarzu tym mieści się dziś obraz Nawiedzenia N. M. PW oknach prezbiterium pomieszczono też kolorowe witraże.. W dwóch z nich są wizerunki serca Pana Jezusa i N. Maryl Panny, oba te okna wykonał zakład malarski o-go Łukasza,, pod kierunkiem hr. Łubieńskiej, a ściany części prezbiterium z absydą ołtarza, za staraniem dzisiejszego proboszcza ks. kanonika Leona Jungowskiego, polichromicznie, gustownie pomalowano. Z ołtarzy zwraca na siebie uwagę drugi ołtarz w prawej nawie od wejścia. Ołtarz ten w stylu zepsutego renesansu, rzeźbiony w drzewie i powleczony kolorami. W ołtarzu pomieszczono płaskorzeźbę, przedstawiającą Chrystusa wiszącego na krzyżu między dwoma łotrami. U dołu jest dwanaście innych postaci rzeźbionych. Całość jakkolwiek ciężka, nieraz błędna w rysunku, zdradza jednak w rzeźbiarzu poczucie artystyczne, i jest, bądź co bądź, bardzo interesująca. Nawy boczne kończą się kaplicami, oddzielonymi przez prześliczne kraty kute, pełne wdzięcznych barokowych wygięć. W kaplicy lewej znajduje się bardzo ładny obraz Zwiastowania Najśw. Maryi P. niewiadomego pędzla. Z prawej strony prezbiterium jest kaplica s-tej Barbary. Obok niej stoją małej wartości posągi siedzące śś. Piotra i Pawła, jedyna pamiątka z kościoła dawnego Benonów na Nowem Mieście.
Wspomnieć tu wypada o kilku pomnikach, znajdujących się w tutejszym kościele—proboszczów miejscowych: ks. Macieja Jagodowicza (łl666) w prawej ścianie prezbiterium, ks. Mikołaja Macieja Zachniewicza (+1734) w kaplicy św. Barbary i ks. Ant. Kotowskiego, biskupa nominata, sufr.łow. (+1845), w filarze pomiędzy prezbiterium i kaplicą św. Barbary. Bartoszewicz w cennym swym, pod względem historycznym, dziele „Kościoły warszawskie“, wspomina o pomnikach, których odnaleźć nie mogliśmy, mianowicie o pomnikach Stanisława Wojtowicza, burmistrza m. Warszawy i Bonawentury de Galves’a, katalończyka, lekarza (f 1774), znanego z leczenia uniwersalnymi środkami. Leżą tu też zwłoki kilku wybitnych osobistości, nie posiadających żadnych nagrobków, jak: biskupa Karskiego, sufragana gnieźnieńskiego (f l784), księdza Antoniego Portalupi, teatyna, nauczyciela Stanisława Augusta (-f-1791), Józefa Wessla, kasztelana warszawskiego (fl 781) i wielu innych. Przed kościołem wznosi się figura N. Maryi Panny, na podstawie gotyckiej, otoczonej ogrodzeniem Żelaznem, będącym darem fabryki dawniej Ewansa. Na wieży znajduje się nowy, kosztowny zegar, sprowadzony z wystawy w Pradze Czeskiej. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)