Ulica Miodowa, jest to jedna z najstarszych ulic po za murami dawnego miasta, istniała już bowiem w XVI stuleciu, słynąc ze znajdujących się przy niej fabryk pierników—„miodowników“, od których „Miodownicza“ się zwała; nazwę tej ulicy jednak kilkakrotnie zmieniano, i tak po wzniesieniu kościoła 00. Kapucynów ulicę tę nazywano „Kapucyńską“, następnie „Napoleońską“, a w końcu utarła się dziś istniejąca nazwa.
Wczesnej od innych ulic zabudowała się Miodowa dworami i pałacami, które dziś przerobiono na domy dochodowe o licznych lokalach i sklepach, lub na gmachy mieszczące biura, przez co w znacznej części zatarł się pierwotny pozór tej zawsze okazałej i pierwszorzędnej ulicy. Wchodząc z Długiej, jeden narożnik, mianowicie lewy, stanowią Gmachy Cerkiewne, dawniej pijarskie, wzniesione w r. 1733. Na piętrze zamieszkuje tu arcybiskup wyznania prawosławnego, a na dole w r. 1837 urządzoną została Cerkiew Pod Wezw. Przemienienia Pańskiego. Znajduje się tu Ikonostas z pięknymi obrazami, malowanymi na płótnie, oraz nad Carskimi wrotami obraz pędzla Antoniego Blanka „Wieczerza Pańska“. Posesja ta oznaczona jest Nr. 24. W sąsiednim gmachu mieści się Powiat Warszawski I Urząd Komisji Włościańskiej, nieopodal zaś zwraca uwagę posępny zewnętrznie budynek (Nr. 20), w którym mieści się redakcja pism wychodzących w języku rosyjskim, a mianowicie: „Warszawskiego Dniewnika“ i „Warszawskich gubernskich Wiedomosti“.
Prawie na przeciwko opisanej przez nas posesji wznosi się kamienica, zasługująca na wyróżnienie ze względu na piękny front, a będąca Domem Dochodowym Barona Lessera (Nr. 15 i 17). W kamienicy tej na drugim piętrze mieści się lokal ruchliwego i z górą 1000 członków liczącego Towarzystwa Subiektów Handlowych m. Warszawy, a w głębi dziedzińca teatrzyk ogródkowy, zwany „Alhambra, który dziś nie cieszy się już tą popularnością, jakiej zażywał w początkach swego istnienia. W podwórzu domu tego stoi do dziś dnia doskonale zachowany obszerny Domek Modrzewiowy, którego tyły wychodzą właśnie na wspomniany ogród i teatrzyk Alhambra. Według podania, w XVII w. w dworku tym mieszkać miała Gryzelda Wiśniowiecka, wdowa po Jeremim, i tu witać syna Michała, gdy wracał z Woli, podniesiony na wyżyny tronu królewskiego. Dworek ten, bardzo jeszcze zdrowy, starannie jest przez właścicieli utrzymywany.
Powyższy tekst i ilustracje stanową fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)