(…) Ulica Bagno, mieszcząca jedne z najbardziej charakterystycznych cech warszawskich. Na tej ulicy bowiem, w dużym domu. przechodnim na ulicę Zielną, oznaczonym numerami 6—10, a należącym do Neugoldbergera. mieści się sławny Pociejów. Wiadomo, że nazwa ta jest dziś nadawana w ogóle miejscowości, w której różnego rodzaju starzyznę znaleźć i nabyć można. Nazwa ta powstała stąd, że niegdyś w Marywilu. gdzie obecnie plac Teatralny, w obszernych zabudowaniach, należących do Pociejów, tego rodzaju właśnie handel naprzód się mieścił. A choć z czasem zabudowania te przeszły do Uruskich, choć następnie, z chwilą zniesienia Marywilu. handel ten przeniesiono na dzisiejszy plac Zielony, a stąd wreszcie na ulicę Bagno, nazwa została i miejscowość, w której taki handel się mieści, , zawsze już zwać się będzie Pociejowem.
Wszystkiego tu można dostać. Na dwóch obszernych dziedzińcach mieszczą się sklepy, sklepiki, składy i magazyny mebli, żelastwa, porcelany i wszelkiej starzyzny. Od ulicy Zielnej i Swiętokrzyzkiej, do której Bagno przytyka, znajdują się sklepiki z garderobą, a ironiczne wyrażenie: ..elegant“, lub „elegantka z Pociejowa“, dziś jeszcze daje się słyszeć w Warszawie. Jednym słowem, na Pociejowie można się ubrać. umeblować, nawet wyekwipować, jeżeliby tego kto pragnął. Nie potrzebujemy dodawać, że cały ten handel jest wyłącznie w ręku żydów. Główne arterye tej dzielnicy idą od wschodu do zachodu, przecina je jedynie wielka ulica, nosząca nazwę Żelaznej, a ciągnąca się wzdłuż całej tej części miasta— od Żytniej i Nowolipia do alei Jerozolimskiej. Jedyną zaś uli- ą, idącą w nieregularnym kierunku, jest ulica Twarda, dążąca ku południo-zachodowi linią krzywą. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)