Przez ogród Saski, który wraz z przylegającym doń pałacem Saskim przypomina niefortunne rządy dwóch Augustów, następnie przez plac zwany „za Żelazną Bramą“, gdzie wznosi się piękny, kolumnami ozdobiony pałac niegdyś Radziwiłłów, Krasińskich, Lubomirskich, dziś całkowicie przez plemię Izraela opanowany; wreszcie przez ulicę Żabią, na którą wychodzą boki pałacu hr. Zamoyskich—wydostajemy się na ulicę Senatorską.
Rozpoczynający tę ulicę pałac ordynatów Zamoyskich powstał z dawnego pałacu „Błękitnego“, * który król August II wybudował dla swej córki Anny Orzelskiej. Wprost tego pałacu, stojący we wgłębieniu gmach, w którym mieści się Resursa kupiecka, był w wieku XVIII pałacem Mniszchów. Z ogrodu tego pałacu odbył się około roku 1780 pierwszy u nas wzlot balonem. Uniósł się nim, w towarzystwie służącego murzyna i ulubionego psa pudla, słynny podróżnik, uczony historyk i świetny powieściopisarz Jan hr. Potocki. W domu narożnym od ulicy Rymarskiej mieszkała po śmierci męża, namiestnika Królestwa (Kongresowego), jenerałowa Zajączkowa, gromadząc w swych salonach wszystko, co miała stolica najświetniejszego. Znajdującą się przed tym domem statuę Ś. Jana wystawił swym kosztem Wandalin Mniszech. Kościół ojców Reformatów wzniesiono za Zygmunta III, na obszernym placu, zwanym „na Piaskach.“ Do wnętrza świątyni prowadzą dwie kryte galerie; w ich ściany wmurowano wiele tablic, poświęconych pamięci ludzi, mniej lub więcej wsławionych, między innemi: artysty dramatycznego Panczykowskiego, Zofji Klimańskiej („Zofji z Brzozówki“) i t. d.
Na placu Teatralnym, imponujący dziś rozmiarami Ratusz miał dawniej kształty skromniejsze. Powstał na miejscu pałaców: Jabłonowskiego, Pruszaków i innych. W roku 1863 znaczna część tego gmachu, wraz z archiwami, spłonęła od ognia, podłożonego przez wysłańców Rządu Narodowego. Odbudowano ją w większych rozmiarach i z większą świetnością. Tulący się do gmachu ratuszowego mały lecz piękny, w stylu barokowym, pałacyk był w wieku XVIII własnością bankiera warszawskiego Blanc’a i dotąd nazwisko jego zatrzymał. W dalszym ciągu ulicy Senatorskiej wznosi się, zbudowany w półkole, pałac Prymasowski, siedziba prymasów, najwyższych w Polsce dostojników duchownych, w czasie bez królewia monarchę zastępujących. Tu zakończył życie śmiercią tajemniczą, a jak vox popali twierdzi, samobójczą, prymas Michał Poniatowski, brat Stanisława Augusta.
Wprost tego pałacu długa kamienica, liczne sklepy mieszcząca, należy do dawnego pałacu Biskupów krakowskich, do którego brama znajduje się od strony ulicy Miodowej. W miejscu, gdzie dziś zaczyna się ulica Nowo-Miodowa stał niedawno jeszcze dom zwany ,dworem pod Gwiazdą.“ W wieku XVII mieszkał w nim Dobrogost Krasiński, podskarbi wielki koronny, i tu, według tradycji, odbyło się jego wesele, na którem ochoczo bawił się król Jan Kazimierz. Olbrzymia dziś narożna kamienica, dawniej przechodnia, obecnie zamknięta, przed stu kilkudziesięciu laty była pałacem kanclerza Małachowskiego, Warszawianie jednak zwali ją „domem Rezlera,“ zachowawszy w pamięci nazwisko właściciela późniejszego. Całą przeciwległą stronę ulicy, od Podwala do Miodowej, zajmuje dawny pałac Dyzmańskich, z bramą od Podwala.
Powyższy tekst stanowi fragment przedwojennego przewodnika po Warszawie: Warszawa dawna i jej pamiątki : przewodnik historyczno-pamiątkowy, Gomulicki, Wiktor (1848-1919), Spółka Drukarzy”, 1916 (Warszawa : Fr. Bogucki)