(…) Kto pragnie poznać życie Warszawy, jej zabawy, rozrywki, Warszawę w niedzielę, ten musi się wybrać na Saską Kępę, musi pojechać końmi, łódką, lub statkiem parowym do tego najpopularniejszego miejsca zabaw w okolicy naszego miasta. Trzy te drogi prowadzą na Saską Kępę. Przez Pragę i most na łasze wiślanej prowadzi droga kołowa, od Zjazdu z przystani statków parowych w niedziele wyprawiają się statki pasażerskie, od południa nieustannie kursujące, a na koniec najpopularniejsza komunikacja polega na przeprawieniu się łódką przez Wisłę z Solca. Saska Kępa stanowi zbiór licznych domków z ogródkami, w których się mieszczą tak zwane kolonie, a właściwie na małą skale zakłady gastronomiczne, w których dostać można mleka, piwa i innego jadła i napitku, a w ogrodach pourządzane są karuzele, huśtawki, strzelnice i t. p. zabawy.
Niektóre z tych kolonii cieszą się szczególnymi względami warszawian, do nieb należą kolonie: „Pod Dębem“, „Prado“ i „Pod Kotwicą“. Po za owymi koloniami, śród drzew rozłożystych, ciągną się rozlegle łąki, na których miejscowi mieszkańcy hodują bydło a warszawiacy nieraz pląsają. Nazwa Kępy pochodzi zapewne z czasu, kiedy ta miejscowość była rzeczywistą Kępą, rozciągającą się pomiędzy starem i nowym korytem Wisły. Wisła, jak to z historii wiadomo, nieraz już w różnych punktach zmieniała swe koryto. Tu, gdzie dziś szerokim płynie pasem, pomiędzy Warszawą i Saską Kępą, był niegdyś ląd stały, a koryto płynęło po za łąkami dzisiejszej ulubionej przez warszawiaków miejscowości. Saska Kępa wraz z zalanym gruntem i dzisiejszymi okolicami Solca, należała do wsi Solec, następnie po oddzieleniu się w XV wieku od brzegu Warszawskiego, otrzymała nazwę Kępy Soleckiej, albo Kępy Kawczej. Kępę Holenderską upodobał sobie August II Sas i wyprawiał tu często świetne zabawy, wycieczki i głośne majówki, a August HI ją wydzierżawił w r. 1735 od magistratu miasta na lat 30. Królowie Sascy dali jej więc nazwę dzisiejszą: Saskiej Kępy. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)