(…) Kościół Ewangelicko Reformowany, zwany zwykle kościołem kalwińskim; wznosi się on prawie wprost ulicy Orlej. Pierwotnie był tu maleńki kościołek, zasłonięty od ulicy murami, przerobiony z domu prywatnego w roku 1777, na posesji pod Nr. 20 (hipot. Nr. 666). W r. 1864 zaczęto wznosić dzisiejszy kościół, na gruncie należącym dawniej do Działyńskich, i dla tego posesja ta nosiła miano „na Działyńskiem”’. Dzięki składkom gminy, subsydiom rządowym i pożyczce, kościół ten ukończony został w roku 1882. Kościół kalwiński zbudowany jest według planów budowniczego Adolfa Lówe’go, w stylu ostrołukowym z XIII-go wieku i stanowi ozdobę miasta. Wysmukła wieża na
froncie z zakończeniem spiczastym , dzierzganem jak koronka, należy do najwyższych w mieście i z różnych punktów miasta rzuca się w oczy. Całość jest charakterystyczna. Od ulicy oddziela kościół krata żelazna o dwóch bramach, murowanych w tym że stylu. Na placu koło kościoła założono ładny skwer, choć plac ten szpecą boki nagie i puste sąsiednich kamienic. Wewnątrz kościół, zgodnie z przepisami religijnymi, jest skromny w dość pusty. Ładne ostrołukowe sklepienie, okna wąskie, nadają całości, przy nadzwyczajnej prostocie urządzenia wewnętrznego, pewien wdzięk.
Bardzo ładną jest w tej świątyni ambona dębowa w głębi głównej nawy, w tak zwanej absydzie wzniesiona, według projektu budowniczego Konstantego Wojciechowskiego. Za kościołem obszerne zabudowania, należące do gminy reformowanej, ciągną się aż do ulicy Nowolipie. Wśród tych zabudowań zasługuje na uwagę pałacyk, zbudowany w XVIII wieku, w stylu barokowym, ukryty jednak zupełnie w głębi dziedzińców. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanowią fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)