(…) Pałac Bruhlowski zwany, rozciągający się od rogu Wierzbowej i placu Saskiego do ulicy Hr. Kotzebuego. W roku 1580 Stefan Batory grunta należące do starostwa warszawskiego darował Zygmuntowi Zebrzydowskiemu, koniuszemu koronnemu, który wybudował na nich dwór drewniany a część ustąpił na podobnyż dwór Andrzejowi Chądzyńskiemu, wojewodzie podlaskiemu. W roku 1641 obie te posiadłości nabył Jerzy Ossoliński, kanclerz wielki koronny. W r. 1656 wspaniałą budowlę zniszczyli szwedzi i jako ruina dostała się ona Lubomirskim, następnie prawem spadku przeszła do książąt Sanguszków, którzy gmach ten sprzedali pierwszemu ministrowi Augusta III, Henrykowi Brlihlowi. Ten całość z gruntu przebudował i zostawił rodzinie, a ta wynajmowała pałac na użytek rządowy. Między innymi, od roku 1772 mieścił się tutaj główny urząd pocztowy. W roku 1775 Fryderyk Aloizy Bruhl, generał artylerii koronnej, starosta warszawski, odstąpił swoją posiadłość Janowi de Tylli. W następstwie pałac Bruhlowski, przechodząc z rąk do rąk, był własnością Kajetana Willnera; Adama księcia Ponińskiego, Ignacego księcia Massalskiego, biskupa wileńskiego, a ten w r. 1787 odstąpił całą posiadłość na rzecz skarbu i odtąd do roku 1793 mieściła się tu ambasada cesarsko-rosyjska przy dworze polskim. Przed przebudową i doprowadzeniem pałacu do obecnego stanu, jeszcze w roku 1877 zajęty on był na szpital dla wojskowych ciężko rannych. Gmach z korpusem i pawilonami stanowi piękny okaz baroku saskiego, zdobią go statuy z ciosu, dłuta zdolnego rzeźbiarza Deubla. (…)
Powyższy tekst i ilustracje stanową fragment przewodnika po Warszawie: Ilustrowany przewodnik po Warszawie : wraz z treściwym opisem okolic miasta; Andriolli, Michał Elwiro (1836-1893) Ilustracje, Illinicz-Zajdel, Ludomir (około 1858-1904) Ilustracje; Warszawa : Redakcja “Wędrowca”, 1893 (Warszawa : S. Sikorski)