(…) Z projektem budowy mostu przez Wisłę na przedłużeniu nowego zjazdu wystąpiły w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia jednocześnie dwie instancje: Zarząd Komunikacji, który uważał budowę mostu za niezbędną dla potrzeb ruchu miejskiego, — oraz Zarząd Kolei, który zamierzał połączyć mostem kolejowym drogi żelazne prawego i lewego brzegu Wisły.
Stąd zapewne wynikło, że konstrukcja żelazna przęseł mostu Kierbedzia przystosowana jest jednocześnie dla ruchu kolejowego (2-ch torów) oraz kołowego i pieszego, który odbywa się na chodnikach, będących przedłużeniem żelaznych belek poprzecznych i wystających poza kratownice dźwigarów. Konstrukcję mostu wykonała firma „Gouin et C-o” w Paryżu (późniejsza „Batignolles”) z żelaza i stali Zakładów Schnei-der-Creusot we Francji.
Most składa się z 3-ch przęseł sprzężonych, każde przęsło posiada po 2 przeloty o rozpiętości 75 metrów. Przęsła wspierają się na dwu przyczółkach i pięciu filarach kamiennych, fundowanych w cylindrach betonowych, zamurowanych przy pomocy ścieśnionego powietrza i zagłębionych od 15 do 16 mtr. poniżej poziomu zerowego.
Ogólna długość mostu wynosi 475 mtr., szerokość jezdni — 10,5 mtr., wysokość dźwigarów — 9,1 mtr., szerokość chodników 3,25 mtr., waga żelaza 4.411 ton, stali — 154 tony, koszty budowy Rb. 2.700.000.
Roboty rozpoczęto w roku 1859, ukończono zaś w roku 1864.
Naczelnym inżynierem był Stanisław Kierbedź, twórca słynnego mostu Mikołaja w Piotrogrodzie, jednym z jego pomocników inżynier Juljan Majewski.
W r. 1915 cofające się wojska rosyjskie wysadziły most częściowo w powietrze. W latach 1916—1917 odbudowała go firma niemiecka „Jucho et C-o” pod kierunkiem inżyniera d-ra Arndt’a. (ilustracja 10). (…)
Most Kierbedzia w Warszawie; Most i wiadukt imienia księcia Józefa Poniatowskiego przez rzekę Wisłę w Warszawie; Warszawa : [Wydaw. im. Komitetu Odbudowy Mostu ks. Józefa Poniatowskiego], 1927 (Warszawa : „Wuzet”)