Oh, Noh to nowa propozycja kolektywu U/LOI, który Warszawie zaprezentował się po raz pierwszy cztery lata temu, zresztą także podczas festiwalu Rozdroże (2008 r.), spektaklem „Brith Out...”. „Brith Out...” było śmiałą próbą wyjścia poza tradycyjnie rozumianą przestrzeń teatralną opartą na przepaści między sceną i widownią. Tancerze, pod kierownictwem Kayi Kołodziejczyk, zaproponowali wówczas spektakl-instalację, w której to właśnie oni byli dynamicznymi obiektami-eksponatami. Widzowie poruszali się w obrębie przestrzeni wystawowej CSW, a „zwiedzając” kolejne fragmenty spektaklu, kompilowali swoją własną opowieść, swój własny sens. Tym razem U/LOI próbuje zmierzyć się z inną tradycją – japońskim teatrem noh.

Spektakl, oparty na działaniach trzech tancerek Kai Kołodziejczyk, Karoliny Wołkowieckiej i Eweliny Guzik, jest próbą przełożenia tradycyjnego japońskiego tekstu Zeamiego (autora ważnych pism w historii japońskiego teatru, twórca wielu dramatów klasycznej szkoły teatru no) na język współczesnego, osadzonego prawie wyłącznie, w swojej własnej, teatralnej ...

Improwizacja jest jedną z najtrudniejszych gałęzi w aktorstwie. Wymaga kreatywności, sprawnego umysłu, a przede wszystkim talentu. W mgnieniu sekundy aktor musi podołać sytuacji i zagrać coś na tyle naturalnie, by widz mógł uwierzyć jego roli.

Grupa Improwizacyjna Afront postawiła sobie za cel właśnie improwizację. W projekcie "Impro combat" członkowie zespołu bez konkretnego scenariusza, przy pomocy widowni, poprzez "losowanie zabaw", próbują improwizować luźno rzucone hasła i sytuacje. Wg samego zespołu ma to być "przede wszystkim energia i spora dawka śmiechu! To spektakl bez scenariusza – nowa forma wyrażania emocji na scenie, zawieszona między kabaretem a klasycznym spektaklem dramatycznym. Improwizowany spektakl to także stała interakcja z publicznością". 

Interakcja może i ma miejsce, ale całość jest bez formy i konkretnego stylu. Nie odnajdziemy w tym żadnego dramatu, a poziom komizmu podlega kwestiom gustu. W projekcie brakuje kreatywności oraz naturalności. Oglądając próby aktorskie zespołu ma się wrażenie, że jesteśmy na koloniach dla ...

Dancing For You Longer  Than One Minute’ to próba ujęcia relacji jaka powstaje między reżyserem a tancerką podczas tworzenia się spektaklu. Całość opiera się na dialogu jaki toczą oni ze sobą podczas próby, a właściwie podczas castingu do mającego powstać przedstawienia o tańcu.

Początkowe wrażenie, że tancerka, choreografka, kobieta, oświetlona i oglądana ze wszech stron na scenie, musi spełniać polecenia znajdującego się na górze, za widzami i poza zasięgiem ich wzroku, mężczyzny, reżysera, „wszechwiedzącego narratora”, zmienia się wraz z kolejnymi pytaniami i odpowiedziami padającymi ze sceny, a jednocześnie dobrze obrazuje relacje panujące w tradycyjnym balecie romantycznym.

Ten spektakl to przede wszystkim próba dekonstrukcji tradycyjnego baletu romantycznego oraz refleksji nad tańcem w ogóle. Jesteśmy świadkami procesu, w którym tancerka edukuje „niewykształconego tanecznie” reżysera, co pokazane jest z humorem i autoironią. Świeżość i lekkość nadaje temu przedsięwzięciu także  fakt, że w rolę tancerki – choreografki wcieliła się ...

 „Dziady. Gusła i mrok”  Teatru Gravity według II części „Dziadów”  Adama Mickiewicza, to spektakl taneczny wykorzystujący przede wszystkim technikę aerial dance. Sama koncepcja ukazania zawieszenia miedzy światem żywych  a światem duchów właśnie w ten sposób była bardzo ciekawa i obiecująca. Tancerze korzystali z podwieszonych pod sufitem specjalnych taśm z tkaniny (tissu) oraz trapezów, co powodowało, że choreografia w  była niezwykle efektowna.  Jednak warunki techniczne spowodowały, że możliwości, które daje ta technika tańca w dużej mierze nie zostały wykorzystane. Tego typu spektakl potrzebuje przede wszystkim dużej przestrzeni i powietrza, a także starannego użycia światła; widz powinien mieć możliwość oglądania wszystkiego z dystansu – dosłownie i w przenośni – żeby uchwycić całościowy zamysł choreograficzny. Niestety pomieszczenie, w którym odbywało się przedstawienie nie pozwalało na spełnienie żadnego z tych warunków.

Ustawienie krzeseł po dwóch przeciwległych stronach, „bokach” sali do zajęć tanecznych, uniemożliwiało zobaczenie całości sceny, chyba, że ...

„The glass jar next to the glass jar” IZA SZOSTAK //premiera

10.05//Teatr Studio, Mała Scena, Warszawa, godz.19.00

40 min.

CHOREOGRAFIA/KONCEPT     IZA SZOSTAK

MUZYKA                               KUBA SŁOMKOWSKI

ŚWIATŁO                              KAROLINA GĘBSKA

SCENOGRAFIA                      KASIA NOCUŃ

LEAFLET PHOTO                    LELONEK/KUCHARSKI

WYSTĘPUJĄ                          MONIKA MORAWSKA (debiut sceniczny)

                                           IZA SZOSTAK

Kolejna premiera w ramach Festiwalu  Warszawska Scena Tańca odbyła się w warszawskim Teatrze Studio. Spektakl pomysłu i choreografii Izy Szostak, absolwentki Szkoły Baletowej w Warszawie oraz Codarts, Rotterdam Dance Academy w Holandii, a także stypendystki Polskiego Ministerstwa Kultury nie przyniósł rozczarowań.

Przemyślana taneczna narracja wykonywana przez Szostak oraz debiutującą Monikę Morawską poza ruchem wykorzystywała także genialną muzykę autorstwa Kuby Słomkowskiego.

Dwa kobiece ciała, jedno nieruchome, drugie wsparte o wózek pełen obijającego się o siebie szkła. Kobieta powolnie pcha wózek a szklanki niepokojąco dudnią, tak jakby za chwilę miały spaść i rozbić się o parkiet. To dziwne poczucie niepokoju towarzyszy widzowi ...

Ogólnopolski Przegląd Monodramu Współczesnego nie mógł wybrać lepszego gościa na rozpoczęcie przeglądu. Katarzyna Groniec jest wspaniałą artystką. Każde jej wystąpienie jest znakomitym pokazem umiejętności wokalnych oraz aktorskich.

Groniec otworzyła X przegląd prezentacją swojej nowej płyty „Pin – up Princess”. Piosenki są utrzymane w różnorodnej stylistyce, poczynając od jazzu, a kończąc na rocku. Płyta jest już siódmą w dorobku artystki. Jak twierdzi sama piosenkarka, album jest rodzajem zapisu przemyśleń kobiety po 35 roku życia. Teksty są błyskotliwe, proste w odbiorze, a zatem zrozumiałe. Niektóre są zabawne, inne smutne, poruszające temat rozstań, a także nieuchronnie trwającego procesu starzenia się. Całość daje wspaniały efekt – dojrzały, melancholijny, nieraz komiczny.

Należy jednak przyznać Groniec, że dużo lepiej słucha się jej na żywo, zwłaszcza, że każda piosenka staje się w jej wykonaniu mini spektaklem, w który wkłada całą siebie. Jak sama nazwa przeglądu głosi, w trakcie jego trwania zaprezentowane zostaną ...

Kompania Primavera: Short story/Panny z Wika w ramach Festiwalu Warszawska Scena Tańca

reż. Dariusz Lewandowski

Izabela Szostak, Ramona Nagabczyńsk, Mirosław Woźniak, Anna Hop

"Nie kochał nigdy nikogo, ale nie dlatego, że nie było po temu sposobności, tylko dlatego, że stchórzył.(…) Przyszedł, ale za późno, już to wszystko, co mogło na niego czekać, stało się popiołem". Jarosław Iwaszkiewicz

"Przeczytałem opowiadanie Panny z Wilka i zrozumiałem, że wszystko to, co jest tam najistotniejsze, zawarte jest między słowami. W spojrzeniach, gestach, w niedopowiedzeniu. W oczekiwaniu i niewyrażonych tęsknotach. W obserwacjach. W braku odpowiedzi na nie za- dane pytania. W niemożności i bezgłośnych emocjach. Literatura wymarzona dla teatru tańca". Dariusz Lewandowski / reżyser, choreograf

Short Story/Panny z Wilka jest spektaklem zainspirowanym opowiadaniem Jarosława Iwaszkiewicza. Swoją warszawską premierę miał w Teatrze Studio w ramach Festiwalu Warszawska Scena Tańca. Historia Wiktora Rubena, który po latach postanawia wrócić do miejsca swojej młodości ...

"Przez park na bosaka"

autor: Neil Simon, reż. Tomasz Szafrański, wyk. Ilona Chojnowska, Andrzej Andrzejewski/Andrzej Nejman, Ewa Wencel/Ewa Ziętek, Teatr Kwadrat, al. Niepodległości 141

Teatr Kwadrat wystawia sztukę amerykańskiego twórcy Neila Simona, która swoja brodway-owską premierę miałą w 1963 roku  już od ponad roku. Polska premiera odbyła się w styczniu 2011. Simon stworzył komedię romantyczną, pełną humoru i nietuzinkowych postaci, która mimo upływu  czasu nie traci na aktualności.

Historia prosta. Nowożeńcy świeżo po sielskim miesiącu miodowym (w tym wypadku nie miesiacu, a 6 dniach spędzonych w luksosuowym hotelu) wprowadzają się "na swoje". I wszystko byłoby cudownie: chaotyczna i nieco roztrzepana Corie (Ilona Chojanowska) i Paul (Andrzej Nejman) -  stateczny prawnik wiedli by szczęśliwe życie. Jest jednak feler. Wymarzone "gniazdko" nie dość, że na na szóstym piętrze bez windy, braku ogrzewania to jeszcze z ogromną dziórą w suficie, przez którą co i raz pada ...