Zapraszamy do Teatru Kamienica, gdzie Hanna Śleszyńska, Paweł Wawrzycki, Agata Wątróbska i Bartosz Firlet brawurowo odgrywają perypetie czworokątu uwikłanego w nietypowe roszady miłosne.

Akcja spektaklu satyryka i scenarzysty Krzysztofa Jaroszyńskiego rozgrywa się w szpitalu i zorientowana jest wokół tematu zmiany płci. Podczas gdy tytułowi bohaterowie – Roma i Julian oczekują na operacje, ich starsi opiekunowie (mąż i matka), początkowo załamujący ręce, odkrywają uroki nieprzewidywalności świata, zapewniając przy tym widzowi niezapomnianą rozrywkę. Zaskakującym perypetiom nie ma końca, a scena finałowa to nokaut po prostu absolutny. Dla fanów polskiego humoru lub ludzi o mocnych nerwach – jedno z dwóch do wyboru.

Tekst: Martyna Miller

foto: materiały prasowe

"Roma i Julian"

Premiera: 6 listopada, Teatr Kamienica

reżyseria: Krzysztof Jaroszyński

Występują:

Hanna Śleszyńska

Paweł Wawrzecki

Bartek Firlet

Agata Wątróbska/Katarzyna Ankudowicz

Bilety do nabycia w kasie Teatru Kamienica codziennie w godz. 11:00 – 19:00 lub on – line: www.teatrkamienica.pl ...

Oh, Noh to nowa propozycja kolektywu U/LOI, który Warszawie zaprezentował się po raz pierwszy cztery lata temu, zresztą także podczas festiwalu Rozdroże (2008 r.), spektaklem „Brith Out...”. „Brith Out...” było śmiałą próbą wyjścia poza tradycyjnie rozumianą przestrzeń teatralną opartą na przepaści między sceną i widownią. Tancerze, pod kierownictwem Kayi Kołodziejczyk, zaproponowali wówczas spektakl-instalację, w której to właśnie oni byli dynamicznymi obiektami-eksponatami. Widzowie poruszali się w obrębie przestrzeni wystawowej CSW, a „zwiedzając” kolejne fragmenty spektaklu, kompilowali swoją własną opowieść, swój własny sens. Tym razem U/LOI próbuje zmierzyć się z inną tradycją – japońskim teatrem noh.

Spektakl, oparty na działaniach trzech tancerek Kai Kołodziejczyk, Karoliny Wołkowieckiej i Eweliny Guzik, jest próbą przełożenia tradycyjnego japońskiego tekstu Zeamiego (autora ważnych pism w historii japońskiego teatru, twórca wielu dramatów klasycznej szkoły teatru no) na język współczesnego, osadzonego prawie wyłącznie, w swojej własnej, teatralnej ...

Improwizacja jest jedną z najtrudniejszych gałęzi w aktorstwie. Wymaga kreatywności, sprawnego umysłu, a przede wszystkim talentu. W mgnieniu sekundy aktor musi podołać sytuacji i zagrać coś na tyle naturalnie, by widz mógł uwierzyć jego roli.

Grupa Improwizacyjna Afront postawiła sobie za cel właśnie improwizację. W projekcie "Impro combat" członkowie zespołu bez konkretnego scenariusza, przy pomocy widowni, poprzez "losowanie zabaw", próbują improwizować luźno rzucone hasła i sytuacje. Wg samego zespołu ma to być "przede wszystkim energia i spora dawka śmiechu! To spektakl bez scenariusza – nowa forma wyrażania emocji na scenie, zawieszona między kabaretem a klasycznym spektaklem dramatycznym. Improwizowany spektakl to także stała interakcja z publicznością". 

Interakcja może i ma miejsce, ale całość jest bez formy i konkretnego stylu. Nie odnajdziemy w tym żadnego dramatu, a poziom komizmu podlega kwestiom gustu. W projekcie brakuje kreatywności oraz naturalności. Oglądając próby aktorskie zespołu ma się wrażenie, że jesteśmy na koloniach dla ...

Dancing For You Longer  Than One Minute’ to próba ujęcia relacji jaka powstaje między reżyserem a tancerką podczas tworzenia się spektaklu. Całość opiera się na dialogu jaki toczą oni ze sobą podczas próby, a właściwie podczas castingu do mającego powstać przedstawienia o tańcu.

Początkowe wrażenie, że tancerka, choreografka, kobieta, oświetlona i oglądana ze wszech stron na scenie, musi spełniać polecenia znajdującego się na górze, za widzami i poza zasięgiem ich wzroku, mężczyzny, reżysera, „wszechwiedzącego narratora”, zmienia się wraz z kolejnymi pytaniami i odpowiedziami padającymi ze sceny, a jednocześnie dobrze obrazuje relacje panujące w tradycyjnym balecie romantycznym.

Ten spektakl to przede wszystkim próba dekonstrukcji tradycyjnego baletu romantycznego oraz refleksji nad tańcem w ogóle. Jesteśmy świadkami procesu, w którym tancerka edukuje „niewykształconego tanecznie” reżysera, co pokazane jest z humorem i autoironią. Świeżość i lekkość nadaje temu przedsięwzięciu także  fakt, że w rolę tancerki – choreografki wcieliła się ...

 „Dziady. Gusła i mrok”  Teatru Gravity według II części „Dziadów”  Adama Mickiewicza, to spektakl taneczny wykorzystujący przede wszystkim technikę aerial dance. Sama koncepcja ukazania zawieszenia miedzy światem żywych  a światem duchów właśnie w ten sposób była bardzo ciekawa i obiecująca. Tancerze korzystali z podwieszonych pod sufitem specjalnych taśm z tkaniny (tissu) oraz trapezów, co powodowało, że choreografia w  była niezwykle efektowna.  Jednak warunki techniczne spowodowały, że możliwości, które daje ta technika tańca w dużej mierze nie zostały wykorzystane. Tego typu spektakl potrzebuje przede wszystkim dużej przestrzeni i powietrza, a także starannego użycia światła; widz powinien mieć możliwość oglądania wszystkiego z dystansu – dosłownie i w przenośni – żeby uchwycić całościowy zamysł choreograficzny. Niestety pomieszczenie, w którym odbywało się przedstawienie nie pozwalało na spełnienie żadnego z tych warunków.

Ustawienie krzeseł po dwóch przeciwległych stronach, „bokach” sali do zajęć tanecznych, uniemożliwiało zobaczenie całości sceny, chyba, że ...

„The glass jar next to the glass jar” IZA SZOSTAK //premiera

10.05//Teatr Studio, Mała Scena, Warszawa, godz.19.00

40 min.

CHOREOGRAFIA/KONCEPT     IZA SZOSTAK

MUZYKA                               KUBA SŁOMKOWSKI

ŚWIATŁO                              KAROLINA GĘBSKA

SCENOGRAFIA                      KASIA NOCUŃ

LEAFLET PHOTO                    LELONEK/KUCHARSKI

WYSTĘPUJĄ                          MONIKA MORAWSKA (debiut sceniczny)

                                           IZA SZOSTAK

Kolejna premiera w ramach Festiwalu  Warszawska Scena Tańca odbyła się w warszawskim Teatrze Studio. Spektakl pomysłu i choreografii Izy Szostak, absolwentki Szkoły Baletowej w Warszawie oraz Codarts, Rotterdam Dance Academy w Holandii, a także stypendystki Polskiego Ministerstwa Kultury nie przyniósł rozczarowań.

Przemyślana taneczna narracja wykonywana przez Szostak oraz debiutującą Monikę Morawską poza ruchem wykorzystywała także genialną muzykę autorstwa Kuby Słomkowskiego.

Dwa kobiece ciała, jedno nieruchome, drugie wsparte o wózek pełen obijającego się o siebie szkła. Kobieta powolnie pcha wózek a szklanki niepokojąco dudnią, tak jakby za chwilę miały spaść i rozbić się o parkiet. To dziwne poczucie niepokoju towarzyszy widzowi ...