Teatr ATENEUM im. Stefana Jaracza w Warszawie

NASTASJA FILIPOWNA według pomysłu Andrzeja Wajdy, na motywach Idioty

Przekład – Jerzy Jędrzejewicz

Adaptacja i reżyseria – Andrzej Domalik

Scenografia – Marcin Stajewski

Kostiumy – Jagna Janicka

Światło – Katarzyna Łuszczyk

Z inscenizacjami sztuk Dostojewskiego jest prosta sprawa. Są znakomitym probierzem: czy teatr / zespół / reżyser / aktorzy „dorośli” do poważnych tekstów, czy nie? Kto zaliczy ten test, może spokojnie zabierać się za wszystko, co zostało napisane i nadaje się do inscenizacji. Teatr Ateneum nie od dzisiaj ma markę jednej z najlepszych scen w Polsce, więc właściwie można zakładać w ciemno, że Dostojewski, nawet już przepracowany przez kogoś innego – w tym przypadku przez Andrzeja Wajdę – nie będzie stanowił zbyt wysokich progów.

I tak właśnie okazało się. Od niedzieli (15 grudnia), w Teatrze Ateneum grana jest  NASTASJA FILIPOWNA według pomysłu Andrzeja Wajdy, na motywach Idioty, w reżyserii Andrzeja Domalika. Występują:  Grzegorz Damięcki (Myszkin) i Marcin Dorociński ( Rogożyn). Można ...

Krystyna Janda na swoje sześćdziesiąte urodziny wybrała sobie trudny prezent - realizację najważniejszego dramatu Eugene’a O’Neilla.

Amerykański laureat Nagrody Nobla za Zmierzch długiego dnia otrzymał pośmiertnie nagrodę Pulitzera. Ten autobiograficzny dramat, uznany za arcydzieło, jest zarówno dla reżysera, jak i dla aktorów wielkim wyzwaniem. Wydaje się jednak, że Krystynie Jandzie i członkom jej zespołu udało się udźwignąć ciężar tego tekstu.

Jest 1912 rok, dom w Connecticut, a w nim czteroosobowa rodzina Tyrone’ów. Mary (Krystyna Janda) - matka i żona, to uzależniona od morfiny kobieta pełna żalu i niespełnionych pragnień. Jej mąż, James (Piotr Machalica) jest aktorem, alkoholikiem i skąpcem. Małżeństwo ma dwóch synów - chorego na gruźlicę Edmunda (Rafał Fudalej) i wybuchowego, rozkapryszonego Jamiego (Michał Żurawski/Piotr Żurawski). Obaj są zresztą również alkoholikami.

Atmosfera panująca w domu jest gęsta, nie tylko od używek. Bohaterowie, zaplątani w konflikty, obarczają się nawzajem winą, toną w słownych przepychankach ...

Teatr Kamienica coraz bardziej zadziwia i imponuje! Praktycznie z niczego, w centrum Warszawy powstała fantastyczna placówka, nie tylko jak mówi o tym nazwa – teatralna, ale zdecydowanie szerzej – KULTURALNA. Jej pomysłodawca, twórca i szef Emilian Kamiński, nie kryje swoich związków z Warszawą i fascynacji swoim rodzinnym miastem. Takie emocjonalne podejście ma każdy Warszawiak z dziada pradziada. Nic dziwnego, że Dyrektor przy każdej sposobności podkreśla, że chce działać dla dobra  wszystkich mieszkańców stolicy i w przeciwieństwie do baaaaaardzo wielu, nie tylko mówi ale też działa.

W ciągu już  prawie 5 lat istnienia Teatru, prawie połowa spektakli była w jakiś sposób związana z Warszawą, a w jego licznych pomieszczeniach eksponowane są pamiątki związane z Warszawą lub znanymi postaciami warszawskimi.

W ostatni dzień, jakże symbolicznego dla Warszawy miesiąca, czyli września, w Teatrze miało miejsce wspaniałe wydarzenie kulturalne. Udostępniona została szerszej publiczności makieta centrum Warszawy z sierpnia ...

Kabaret przeciw władzy

Kabaret to kolejna wielka produkcja nastawiona na podbijanie zachodnich festiwali, co nie przeszkadza jej być żywym spektaklem.

Głównym zagadnieniem, poruszanym w teatrze Warlikowskiego od wielu lat, jest moment wykluczenia i analiza systemu władzy kulturowej, która za nim stoi. Nie inaczej jest i tym razem. Reżyser konfrontuje widzów z dwiema przestrzeniami historycznymi: Republiką Weimarską tuż przed dojściem Hitlera do władzy i Nowym Jorkiem po zamachach 11 września. Oba te okresy łączy  przede wszystkim fakt ujednolicenia społeczeństwa. W pierwszym przypadku - by zjednoczyć się wobec wspólnego wroga, w drugim - by wspólnie, w patriotycznych nastrojach przetrwać tragedię.

Warlikowski pokazuje marginesy tych sytuacji - ludzi będących na bakier z systemem: homoseksualistów, Żydów, transseksualistów. Narodziny monolitu kulturowego, to dla nich drastyczne zawężenie przestrzeni życia. Kabaret jest w wielu momentach spektaklem pięknym wizualnie (ponowny sukces Małgorzaty Szczęśniak), wielką rolę stworzyła też Magdalena Cielecka. Jedną z niewielu rzeczy ...

Ona żyje o śmierci 

W ulotce przeczytałam, że „Tralfamadoria” Izabeli Chlewińskiej, debiutującej w tym roku na Warszawskiej Scenie Tańca, to spektakl o śmierci. I owszem, znajdziemy w nim wiele form i odniesień próbujących w jakiś sposób mierzyć się i przetwarzać to fascynujące kulturowe doświadczenie – czasowość, przemijanie, znikanie, włączona w materię spektaklu dedykacja – to podstawowe i powracające tutaj figury. Paradoksalnie jednak śmierć zawsze odnosi się do ciała – niemożliwość wyobrażenia sobie bezcielesności śmierci, jego utraty, odsyła właśnie do refleksji nad samym ciałem – przemijającym, reifikowanym, poddanym władzy ekonomii bądź estetyki, niesfornym i niezgrabnym, czasami pięknym, ale jednak zawsze i aż do momentu śmierci właśnie – bezustannie żywym. Wszechobecność ciała i intensywność cielesności w obrazie Chlewińskiej jest tak wyraźna, że w pierwszym odruchu może wydawać się nieprzystająca, gorsząca, a w wersji pozytywnej – co najmniej przewrotna. Ale to właśnie ekspozycja ciała i wydobywanie jego śmiercionośnej, transgresywnej mocy poprzez poddawanie kolejnym procedurom, jest siłą spektaklu ...

"BEEP"

Choreografia i wykonanie: Karol Tymiński
Muzyka i wykonanie: Piotr Kaliński/Hatti Vatti/Gówno Band
Światła: Jan Cybis
Produkcja: Fundacja Ciało/Umysł
Koprodukcja: APAP przy wsparciu Programu Kultura Unii Europejskiej
Spektakl zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

"Beep" jest już drugim z solowych występów karola Tymińskiego jakie mieliśmy okazje obejrzeć w ramach Warszawskiej Sceny Tańca. Tym razem Tymiński zajął się zagadnieniem wytrzymałości ciała, granic możliwości, wyczerpania.

Inspiracją do powstania spektaklu był wywodzący się ze świata sportu sygnał używany do testów wytrzymałościowych. Tymiński wystawia publiczność na widok ciała umęczającego się. Prosty, rytmiczny, transowy ruch część publiczności odczuwa niemal fizycznie (ustanawia się pewna przestrzeń współodczuwania), inni zaś "podłapują" ruch, wtórują tancerzowi. Pomiędzy współodczuwaniem a współ-ruchem rozpościera się publiczność tymczasem ciało tancerza wytwarza dzwięk, potęgowany jeszcze ukrytym w ubraniu mikrofonem. Oddech zlewa się z brzmieniem gitary i nagle ruch się urywa, zamiera.

Druga ...