Najgłośniejsze wydarzenie tego sezonu w kraju – „Wojna i pokój” Siergieja Prokofiewa w wykonaniu słynnego Teatru Maryjskiego z Sankt Petersburga w Teatrze Wielkim – spełniło swe oczekiwania.

Brawurowy występ petersburskiego zespołu pod batutą obecnie jednego z najwybitniejszych dyrygentów Valerego Gergieva na długo zostanie w pamięci melomanów. Inscenizacja wielkiego dzieła Lwa Tołstoja miała miejsce w Petersburgu w 2000 roku.

Była już z powodzeniem wystawiana w Nowym Jorku, Tokio i Paryżu.

Prokofiew skończył pisać operę w 1953 roku, po ponad 10 latach przeróbek. W efekcie postało monumentalne dzieło, z widocznie patriotycznym wydźwiękiem, sławiącym lud rosyjski, który zdołał pokonać najeźdźcę.

Ta inscenizacja jest o tyle niezwykła, gdyż reżyserią zajął się rosyjski reżyser Andriej Konczałowski, brat Nikity Michałkowa. Niewątpliwie reżyserska ręka jest bardzo widoczna zarówno w reżyserii , jak i scenografii. Szeroki plan, celowe rozmieszczenie postaci, wspaniałe światła, bogate kostiumy i wreszcie znakomite dekoracje sprawiają, że widz jest nie tylko w ...

Warszawski Teatr Druga Strefa w ostatnim czasie proponuje widzom małym i dużym inscenizację bajek Jeana de La Fontaine'a w reżyserii Sylwestra Biragi. 21 marca 2012 r. odbyła się próba medialna tego wydarzenia, które niewątpliwie zapowiada się obiecująco.

Z 250 bajek pisarza reżyser wybrał tylko kilka, starając się dotrzeć z przekazem zarówno do dzieci, jak i dorosłych. Spektakl zabierze przybyłych w ciekawą podróż przez różne techniki teatralne. Opera, musical i teatr lalek mają zaangażować wszystkich gości w przedstawienie. Wspólnie będą uczestniczyć w bajkach o fundamentalnych wartościach i na nowo odkryją historie znane z dzieciństwa. Magicznemu charakterowi alegorycznych przypowieści towarzyszy ascetyczna scenografia, skontrastowana z bogato zdobionymi strojami aktorów. Po spektaklu autorzy przedstawienia proponują warsztaty teatralne, które mają zachęcić do spędzenia czasu z dzieckiem z dala od telewizji i komputera.

Przedstawienie można obejrzeć 27.03 oraz 14.04 i 21.04, a szczeg ...

Uniwersytet Warszawski uczestniczy w tym miesiącu w międzynarodowej kampanii V-Day, która ma na celu rozpowszechnianie świadomości, czym jest szeroko rozumiana przemoc wobec kobiet. Szereg inicjatyw prezentuje przykłady przemocy na tle seksualnym, fizycznym, psychicznym. Wszystkie wątki postanowiono zawrzeć w klasycznej już sztuce Eve Ensler „Monologi waginy”, która tym razem, jako inicjatywa studentów UW, była wykonywana przez studentki amatorki.

Jak sama nazwa sztuki wskazuje, treść opowiada o waginie. Zwykłej kobiecej waginie, która kryje w sobie wiele tajemniczych i niezwykłych aspektów. Monologi różnych kobiet, opowiadają o rozmaitych historiach tychże kobiet i ich wagin. Spektakl zawiera w sobie nie tylko zabawne ujęcie tematu, wszak rzadko spotykamy się z tym rodzajem tematyki, lecz zawiera także praktyczne informacje rodem z biologii, psychologii i statystyk. Niewątpliwie głośna sztuka Ensler nadal przełamuje tabu, jakim jest ludzka seksualność w ogóle, a także jak mamy sobie z nią radzić w momencie, gdy jesteśmy ...

8 marca o godzinie 19.30 w Komunie Warszawa na ulicy Lubelskiej odbył się spektakl „W/RESTLESS”. To już drugie tegoroczne uderzenie Warszawskiej Sceny Tańca. Po pokazywanym powtórnie „Show Must Go On” Jerome Bel'a przyszedł czas na premierę. Grupa aktorów performerów w składzie: Magdalena Tuka, Paweł Smagała oraz Anita Wach zmagała się z ciekawym i niezwykle płodnym tematem wrestlingu. Za reżyserię i muzykę odpowiedzialny był Marcin Cecko. Premiera zgromadziła tłumy, dostawiane ławki skrzypiały pod ciężarem widzów, powietrze gęstniało od oddechów, oczekiwanie... I nareszcie – zaczęło się.

Pierwsze minuty performance'u: obserwujemy odwróconego mężczyznę w długiej blond peruce, który z pasją uderza skórzanym pasem o kolumnę. Głos z off-u zaczyna opowieść o momencie, gdy człowiek zamienił pokarm pochodzenia roślinnego na mięso. Moment nieprzypadkowy dla tematyki spektaklu, bo będący narodzinami walki, zabijania, rywalizacji. Później pojawiają się kobiety. Walczą. Napięte jak struna ciała przewijają ...

Na deskach warszawskiego Teatru Dramatycznego po raz kolejny mogliśmy zobaczyć spektakl „The Show Must Go On” zrealizowany w ramach Festiwalu Warszawska Scena Tańca.

Tytuł zaczerpnięty od jednego z najbardziej znanych utworów zespołu Queen jest właściwie dość ironicznie postawionym pytaniem o to, kto dzisiaj jest wytwórcą tytułowego show. Czy są nim aktorzy, tancerze, performerzy czy może sami widzowie? Gdzie zaczyna się uczestnictwo w tworzeniu spektaklu a kończy czysta konsumpcja ogólnodostępnych dóbr kultury popularnej?

Za pomocą kilku prostych "sztuczek" Jérôme Bel postanowił przyjrzeć się temu, co tak naprawdę wprawia nas w ruch i czy możliwa jest jeszcze jednostkowa ekspresja czy może współczesny odbiorca  musi mieć rozpisany każdy krok żeby wiedzieć jak umiejętnie korzystać z hitu muzycznego.

Reżyser sprawdza to w bardzo prosty sposób: puszcza swym performerom - a także, co ważne,  publiczności - znane piosenki. Pojawiają się utwory, kt ...

 Musical „Nie ma Solidarności bez miłości!” w Teatrze Palladium

     Długo trwały przygotowania i próby do musicalu „Nie ma solidarności bez miłości!” w reżyserii Macieja Wojtyszki i jego syna Adama Wojtyszki. 19 stycznia br. odbyła się próba dla mediów, a dwa dni później premiera tego międzypokoleniowego przedstawienia. To widowisko muzyczne opowiada o  miłości dwojga młodych ludzi: Marty i Janka na tle wydarzeń 1980 r.

     Autorem scenariusza i tekstów piosenek jest Andrzej Ozga, muzykę skomponował  Krzesimir Dębski, a choreografię stworzył Agustin Egurrola. Producentami musicalu są Jerzy Gudejko i Piotr Pręgowski. Na scenie występuje ok. trzydziestu artystów, wśród nich sławni i cieszący się uznaniem m.in.: Katarzyna Groniec, Cezary Żak, Tomasz Stockinger, Piotr Pręgowki, Natalia Rybicka, Robert Kowalski, Olga Szomańska, jak i młodzi, debiutujący na scenie aktorzy i wokaliści wyłonieni podczas castingu. W roli Janka występują zamiennie: Wojciech Michalak i Kamil Dominiak, a w roli Marty ...

"SHOW MUST GO ON"

Koncepcja i reżyseria: Jérôme Bel
Asystenci choreografa: Dina ed Dik, Peter Vandenbempt, Maria Stokłosa
Muzyka: Leonard Bernstein, David Bowie, Nick Cave, Norman Gimbel and Charles Fox, J. Horner, W.Jennings, Mark Knopfler, John Lennon and Paul Mac Cartney, Louiguy, Galt Mac Dermott, George Michael, Erick "More" Morillo and M. Quashie, Edith Piaf, The Police et Hugh Padgham, Queen, Lionel Richie, A.Romero Monge and R. Ruiz, Paul Simon.
Premiera: Paryż (Francja), 4 stycznia 2001, Théâtre de la Ville
Dyrekcja techniczna:  Tomasz Opęchowski, Janusz Brodacki
Produkcja: Fundacja Ciało/Umysł, Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. G. Holoubka
Menedżer produkcji: Sandro Grando, Agata Życzkowska, Natalia Starowieyska
Performerzy: Aleksandra Bobkowska, Ewa Federowicz, Magdalena Jędra, Katarzyna Kizior, Anna Natalicz, Cecylia Oryszczyn, Monika Rak, Małgorzata Skoczelas-Raczkowska, Monika Andrzejkiewicz, Karolina Wasilewska, Waldemar Barwiński, Dariusz Bochenek, Patryk Czaplicki, Jakub Dykiert, Cezar Lozano Triana, Eliasz Mróz, Kuba Słomkowski, Krzysztof Szekalski ...

Projekt „dd.mm.rrrr” jest dla mnie próbą odnalezienia „czystego tańca.” - powiedziała Ilona Trybuła o swoim najnowszym projekcie podczas rozmowy z widzami w trakcie Warszawskiej Nocy Tańca. Jednym z wyznaczników owego czystego tańca jest jego pozycja: poza dyskursem. Ale czy jakakolwiek sztuka może istnieć poza dyskursem? Czy taniec ze względu na jego cielesną naturę może być bezkontekstowy i niedyskutowalny? I poza jakim dyskursem, pytam wreszcie?

Przecież dyskurs (łac. dis-cursus), jak mówi Roland Barthes, to bieganie tu i tam, to odejścia i powroty (Fragmenty dyskursu miłosnego, 2011, s. 7). A zatem taniec jest sam w sobie rodzajem dyskursu, co zresztą widzimy doskonale w najciekawszej propozycji Warszawskiej Nocy Tańca, czyli flitter, flutter, glitter, glutter or the any combination of the four (lub jakakolwiek kombinacja czterech powyższych) które przyjechało do Teatru Studio z Berlina.

Warszawska Noc Tańca postawiła przed uczestnikami kilka ważnych pytań. I nie chodzi bynajmniej o zaznaczenie ...